در دوره پهلوی اول، ایران شاهد یک تحول بزرگ در زمینه مدرنیزاسیون بود؛ اما این پیشرفت با قیمتی سنگین همراه بود: نابودی بخش بزرگی از میراث فرهنگی ایران.
به گزارش باشگاه ژورنالیست به نقل از خبر فوری، دوره سلطنت رضا شاه پهلوی (۱۳۲۰-۱۳۰۴ شمسی) یکی از مهم‌ترین دوره‌های تاریخ معاصر ایران به شمار می‌رود که با تحولات گسترده‌ای در زمینه‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی همراه بود.
رضاشاه با هدف مدرن‌سازی کشور و ایجاد زیرساخت‌های جدید، سیاست‌هایی را اجرا کرد که برخی از آن‌ها به تخریب گسترده آثار تاریخی و معماری سنتی ایران انجامید. این اقدامات که اغلب با انگیزه‌های سیاسی، شهرسازی و ایجاد هویت ملی جدید صورت گرفت، تأثیرات عمیقی بر میراث فرهنگی ایران گذاشت.
رضاشاه با هدف تبدیل ایران به یک کشور مدرن و مقتدر، بسیاری از بناهای قدیمی را که به عنوان نمادهای گذشته تلقی می‌شدند، از بین برد. این سیاست‌ها نه‌تنها بر بناهای قاجاریه که نماد حکومت پیشین بودند، بلکه بر بسیاری از بناهای تاریخی دیگر نیز تأثیر گذاشت. در این دوره، بسیاری از کاخ‌ها، مساجد، مدارس و بناهای عمومی که نمادهای مهمی از تاریخ ایران بودند، نابود شدند.
با توجه به این که ایران در آن دوره در حال گذار از یک جامعه سنتی به یک جامعه مدرن بود، بسیاری از افراد بر این باور بودند که حفظ بناهای قدیمی مانعی بر سر راه پیشرفت است. این نگرش باعث شد تا تخریب بناهای تاریخی با استقبال برخی از مردم همراه شود. اما در طرف دیگر، بسیاری از روشنفکران و تاریخ‌دانان نسبت به این روند اعتراض کردند و آن را به‌عنوان یک فاجعه فرهنگی تلقی کردند.
